Üç kişiydik bir mekanda;
Üçüncü ayın üçü, yirmi üç sularında…
Havadan sudan konulardan yorgun bedenimi
Tutan neydi bilmem, o saatte ayakta.

Bir’den birşeyler oluverdi,
Hiç beklemediğim bir anda.
Bir mesaj geldi telefonuma,
Öylece bakakaldım.
Zaten gözüm hep onda.
Öyle ya, başka ne var ki telefonda.

Korktum, henüz üçüncü mesajlaşma.
3, 3 olalı bu nasıl bir hesaplaşma,
Çıkamadım içinden;
Baktım, sustum, yazdım kısaca…
Ne var ne yoktuysa konuya dair,
Üst üste, üç-üçerli düğüm oldu
Herkese boş boğazımda;
Yapma, yazma, saçmalama!
Onu kaybetmeyi göze alabilir misin,
Öyle hemen bir çırpıda…
Kelimelerini seç, kırma sakın, uzaklaştırma.
Ama tut onu, ondan sakın, bir de sakın bırakma.

Teşekkür ettim, özrümle birlikte
Bir de iyi geceler diledim.
Zaten en çok teşekkürü o hak etmişti,
Ben de en çok suçu ona karşı işliyordum.
Ondan gizliyor, bunu söyleyemiyordum.
En güzel değil midir, en güzel geceleri hak eden…
Sen öyle güzelsin ki, sen ey her anımı güzelleştiren!
Bu kadar karanlığın içinden geçip, geceyi delen;
Güneşim sensin.

Ve ben sana bunu söyleyemezdim.
İşte bu yüzden bugün bu üçüncü ayın tam üçü
3, 3 olalı hiç bu kadar üç noktası olmadı.
Bugüne kadar aklım hiç tarih de tutmadı.
Ama bu defa başka.

Herkes benim yerimde olmak ister,
Bense senin yanında.
Herşeyimi verip her sabah
Uyansam kollarında.
Sana başlasam hergün yeniden
Ölüm hiç yokmuş gibi.
Her gece ölümüne dolaşsam saçlarında.
Tel tel sana boğulsam,
Öpüp öpüp diriltsen beni.
Kalbim sana patlasa.